Magiczna kraina, czyli powrót do Doliny Bystrzycy

Kto widział poprzedni wpis na moim blogu, ten wie, że niedawno byłem w podwrocławskim Parku Krajobrazowym Doliny Bystrzycy i że głównym tematem tej wyprawy była sesja fotograficzna, w której do zdjęć portretowych pozowała moja żona – Ania. Napisałem, że głównym tematem, bo nie odmówiłem sobie fotografowania otoczenia, ba – zrobiłem tyle zdjęć tego parku, że dziś może powstać ten wpis. 🙂

Już nie raz bywałem w tym miejscu i raz już powstał o nim wpis:

https://oczymaduszy.wordpress.com/2015/04/10/park-krajobrazowy-dolina-bystrzycy/

Jedno na pewno można było powiedzieć o tym miejscu w mglisty poranek – tam było naprawdę magicznie. Na początku, gdy było jeszcze ciemnawo, okolica wyglądała mrocznie, niczym z filmu grozy, szczególnie gdy w tle, za mgłą widać było ruiny pobliskiego młynu, czy martwe, pozbawione liści drzewa. Mgła była tak gęsta, że momentami mamiła wzrok i można było uznać zwykły słupek za jakieś dzikie zwierzę.

Ale gdy tylko słońce zaczęło wyglądać spomiędzy gałęzi drzew i malować dolinę Bystrzycy na różne odcienie pomarańczu, czerwieni i różu, okolica zaczęła przypominać bardziej baśniową scenerię, niż miejsce akcji powieści Lovecrafta. Dookoła rozpanoszyły się poranne promienie słoneczne, dotykając na zmianę drzewa, zroszone kwiaty i pajęczyny oraz  rzekę, a także stopniowo przeganiając mgłę. Brakowało tylko jakiejś nimfy albo leszego i na zdjęciach miałbym – wypisz, wymaluj – najprawdziwszą baśń.